Również Delegatura Rządu na Kraj niejednokrotnie podnosiła alarm, wysyłając informacje na temat eksterminacji Żydów i przesyłając do Londynu wiadomości od Leona Feinera i Adolfa Bermana, adresowane do rabinów Stephena Wise i Nachuma Goldmana w Stanach Zjednoczonych oraz do dwóch żydowskich członków Rady Narodowej w Londynie - Ignacego Schwartzbarta, syjonisty i Szmula Zygielbojma, członka Bund-u. Ważniejsze było jednak to, że naoczny świadek, emisariusz Jan Karski, został wysłany do Londynu. W przebraniu estońskiego strażnika Karski udał się prosto do obozu śmierci dla Żydów w Bełżcu i obejrzał wszystko wraz z Feinerem i Bermanem, którzy dali mu następujące instrukcje:

Chcemy, abyście powiedzieli Polskiemu Rządowi w Londynie oraz przywódcom i rządom państw sprzymierzonych, że jesteśmy całkowicie bezbronni wobec hitlerowskich oprawców. Nie możemy sami się ratować, ani nikt inny w Polsce nie może nam pomóc. Polskie Podziemie może ocalić niektórych z nas, ale nie masy. Niemcy nie zamierzają podporządkować nas, tak jak innych narodów. Jesteśmy poddawani systematycznej eksterminacji; nasz naród będzie całkowicie zniszczony. Niektórzy mogą przeżyć, ale trzy miliony polskich Żydów skazanych jest na zagładę.

Ani żydowski ani polski ruch oporu nie może zrobić nic, by zapobiec rzezi. Uczyńcie Aliantów odpowiedzialnymi za to, co się tu dzieje. Niech żaden przywódca aliancki nie będzie mógł udawać, że nie wiedział, że giniemy i że pomoc dla nas może przyjść tylko z zewnątrz.

Pokonując olbrzymie trudności, Karski dotarł do Londynu w listopadzie 1942 roku. Nie tylko poinformował on tam Premiera polskiego Rządu na Uchodźstwie, generała Sikorskiego, o ludobójstwie dokonywanym w Polsce, ale też spotkał się osobiście z następującymi osobistościami: Sekretarzem Spraw Zagranicznych Anthony Edenem; przywódcą Partii Pracy, Arthurem Greenwoodem; Lordem Selbourne, Lordem Cranbornem; Przewodniczącym Zarządu Handlowego, Hugh Daltonem; członkinią Izby Gmin, Ellen Wilkinson; ambasadorem brytyjskim przy Rządzie na Uchodźstwie, O'Malleyem, amerykańskim ambasadorem przy Rządzie na Uchodźstwie, Anthony Drexel Biddlem; Podsekretarzem Spraw Zagranicznych, Richardem Law. Karski poświadczył również eksterminację Żydów przed Komisją do spraw Badania Zbrodni Wojennych przy Narodach Zjednoczonych, której przewodniczącym był Cecil Hurst. Udzielił też wielu wywiadów dla prasy brytyjskiej, a także zaapelował do innych członków Parlamentu oraz organizacji brytyjskich pisarzy i intelektualistów.

W Stanach Zjednoczonych, Karski osobiście opowiedział historię Żydów w Polsce podsekretarzowi Stanu, Adolfowi Berle, Naczelnemu Prokuratorowi, Biddle, sędziemu Sądu Najwyższego, Felixowi Frankfurterowi, arcybiskupom Mooneyowi i Stritchowi, przywódcom amerykańskich Żydów: Stephenowi Wise, Nachumowi Goldmanowi i Waldmanowi. Karskiego przyjął również prezydent Franklin D. Roosevelt, który zasypał Karskiego pytaniami na temat eksterminacji Żydów w Polsce, przeciągając rozmowę poza wyznaczony czas.

Emisariusz polskiego Podziemia zakończył swoją misję, przekazując aliantom wiadomość o losie Żydów w Polsce. Ale jego misja praktycznie nie przyniosła żadnych skutków.