Obok kierowania Ministerstwem Bezpieczeństwa Publicznego, które odgrywało rolę analogiczną do hitlerowskiego gestapo, Żydzi piastowali inne stanowiska rządowe w reżimie komunistycznym.

Hilary Minc, ekonomista i weteran komunizmu, który lata 1939-1944 spędził w Rosji i którego Stalin dobrze znał, ustępował znaczeniem jedynie Bermanowi. Był dyktatorem ekonomicznym i autorem Planu Trzyletniego. Minc był wicepremierem i członkiem Politbiura w latach 1944-1956. Sam zrezygnował ze stanowiska, przyznając się do “błędów i wypaczeń”.

Trzecią postacią rządzącą w Polsce był Roman Zambrowski, urodzony jako Rubin Nussbaum, który zajmował kolejno różne ważne stanowiska. W 1947 roku był wicemarszałkiem Sejmu i jego faktycznym marszałkiem wobec słabego Władysława Kowalskiego. Kiedy Stefan Korboński przemawiał w Sejmie 21 lutego 1947 roku na temat propozycji amnestii, krytykując ostro prześladowania wobec byłych członków ruchu oporu i żądając całkowitej amnestii dla wszystkich walczących o wolność, wicemarszałek Zambrowski w swojej odpowiedzi nazwał apel Korbońskiego “niewiarygodną prowokacją”.

Innym starszym dygnitarzem był Tadeusz Zabłudowski, bezwzględny dyrektor Biura Prasowego, Wydawnictw i Rozrywki, która faktycznie spełniała rolę cenzury. Zakazał on publikowania przemówień sejmowych, takich jak to, które wygłosił Korboński na temat amnestii, i rozciągnął kontrolę na wszystkie publikacje, również książki, sztuki teatralne oraz filmy i programy radiowe. Pomagała mu w tym Julia Minc, żona Hilarego Minca, kierująca Polską Agencją Prasową, mającą wyłączność na rozpowszechnianie wiadomości i zarządzanie prasą. Po nim stanowisko objął długoletni komunista, Stanisław Staszewski, którego rodzina zginęła w czasie Holokaustu.

Ważną rolę odgrywał również Roman Werfl, komunista od czasów młodości i uzdolniony dziennikarz, który z sukcesem wydawał takie czasopisma, jak: Nowe Widnokręgi, Głos Ludu i Nowe Drogi. Był dyrektorem wydawnictwa Książka i Wiedza, która miała monopol na wydawnictwa książkowe. Leon Kasman, przedwojenny komunista, był wydawcą oficjalnego organu Partii.

Jedną z najważniejszych postaci na polu działalności wydawniczej był Jerzy Borejsza, brat pułkownika tajnej policji, Jerzego Różańskiego, który wytyczał politykę i cele prasy.

Pomagał mu w tym “generał” Wiktor Grosz, który awansował w czasie wojny w Związku Sowieckim z szeregowca na generała służby politycznej. Stał na czele departamentu edukacji politycznej armii polskiej i odpowiadał za komunistyczną indoktrynację wojska.

Ważną rolę odgrywał również Eugeniusz Szyr, weteran hiszpańskiej wojny domowej i członek utworzonego w Związku Sowieckim “Związku Patriotów Polskich”. Piastował urząd wicepremiera.

Kluczową pozycję w partii komunistycznej zajmował Artur Starewicz, sekretarz Komitetu Centralnego Partii, również członek Związku Patriotów Polskich, powszechnie nazywanych “Moskwiczanami”.

Inna rola przypadła Adamowi Schaffowi, przedwojennemu komuniście, uczonemu i profesorowi. Poświęcił się on upowszechnianiu filozofii marksistowskiej i wydał wiele prac na ten temat.